...because life is a pretty pleasure!

Czasami urywam zdanie wpół słowa. Zastanawiam się, co powinnam napisać, żeby ktoś chciał to przeczytać. Czasami zaczynam notkę po kilka razy, bo z każdą próbą wydaje mi się, że nic więcej nie mam do powiedzenia. A potem nagle piszę i słowa same układają się w zdania mające jakiś sens.



Ostatnio jestem chaotyczna. Zaczynam coś, żeby zaraz to zostawić i zająć się czymś innym. Czasami tak już mam, że codzienne nakręcenie ulega zmęczeniu i rzeczy które mogłabym już dawno dokończyć odkładam na wieczne „na później”. Kiedy człowiek ma wolny wtorek, a później maszeruje do pracy w środę, w czwartek znowu ma wolne, a później idzie do pracy w piątek, sobotę i niedzielę, to gubi się w rzeczywistości. Stwierdzam, że tryb pracy jaki wykonuję, czyli „nie po kolei” sprawia, że zupełnie przestawia mi się system organizowania siebie i swojego czasu wolnego. Raz na rano, raz na popołudnie. Wychodzę do pracy, później z niej wracam i już jest ciemno. To jest coś czego w jesieni i przestawianiu czasu nie lubię. Rano jest ciemno, wieczorem znowu to samo. Zdjęciowych inspiracji nazbierała się całkiem spora garstka i leżą. I czekają. A ja planuję i nie umiem się spiąć. Rano odsypiam, wieczorem zalegam pod kocem z herbatą i tak przez palce uciekają mi kolejne dni. Na szczęście do piątku już nie tak daleko i w końcu będę mogła na nowo się pozytywnie nastroić i może nawet uda mi się zorganizować? Pomału planuję co jest „absolutnie konieczne” do zabrania do Stuttgartu, a czego „mieć właściwie nie muszę, ale możnaby wziąć ze sobą”. Lubię takie wyjazdy. Lubię kiedy mamy czas tylko dla siebie, we dwoje. I czekam na to, bo to już czas – obydwoje potrzebujemy wytchnienia.





Po Stuttgarcie to się dopiero zacznie karuzela... Ale póki co o tym nie myślę. Czekam z utęsknieniem na następny weekend!

Pozdrawiam Was serdecznie,
Agnieszka.

PS. Dyniowo trochę zaszalałam, ale nie było jak zrobić zdjęć. Puree dyniowe mam w zapasie, więc jeśli znowu coś upiekę, to pokażę na pewno. Obiecuję!